Salon

Całą drogę spędzili w ciszy chyba żadne z nich nie wiedziało jak zacząć teraz rozmowę.
-Zapraszam-powiedział otwierając przed nią drzwi swojej posiadłości i wskazując na jedną z kanap.Sam odwiesił swoją kurtkę na wieszak przy wejsciu.

Weszła powoli do środka i bez słowa siadła na kanapie patrząc na niego. - Ech,i co teraz będzie? U mnie z pracą nici.A prasa właśnie się dowiedziała o wszystkim. - Przeczesała ręką włosy.

Usiadł na kanapie obok niej
-Nie martw się [poradzimy sobie jakoś, przecież ja mogę normalnie pracować-mówił z nikłym uśmiechem, wpatrując się w okno-a prasa i tak by się dowiedziała- spojrzał na nią.

Uśmiechnęła się lekko. - Tylko że ja bym chciała pracować,dopiero moja kariera zaczęła się rozwijać. - Spojrzała na niego. - Słuchaj jest jeszcze jedna sprawa,trzeba powiedzieć to rodzicom.Zanim zobaczą coś takiego w brukowcach.Moi zaczną związku z tym wypytywać się o ślub.

Zdziwiło go trochę to jak dziewczynie zależy na karierze. On do tego tak nie podchodził, może dlatego, że był starszy od niej i myślał w trochę inny sposób.
-Przecież możesz pracować po porodzie-zasugerował Van po czym ta wspomniała o ślubie.
-Ślub? -spytał zsokowany.

Wtuliła się lekko w niego. - Tak,po porodzie.A kto zajmie się dzieckiem? - Zerknęła na niego,wiedziała że ze ślubem będzie ciężko. - Tak...ślub.Hiszpanie i Włosi są tradycjonalistami i dla nich jest wszystko jasne skoro jestem w ciąży.

Westchnął tylko głośno dając jej znak, że może przytulić się do niego mocniej. W końcu będzi matką jego dziecka więc nalezy jej się trochę ciepła z jego strony.
-Zapewne ślub ze mna to szczyt twoich marzeń-stwierdził nieco ironicznie.

Więc wtuliła się mocniej i kiedy wspomniał o ślubie zaśmiała się. - Tak,to samo tyczy się chyba ciebie co nie? Ale uwierz że moi rodzice nam nie dadzą spokoju i czym prędzej to nastąpi,a ja wole ich powiadomić sama niż żeby mieli dowiedzieć się od reporterów lub kogoś innego.A co twoi na to powiedzą,jak myślisz?

-Więc muszę wybrać pierścionek, może jakieś wskazówki-zapytał ignorując jej pytanie, miał nadzieję, ze tego nie zauważy.
-A jak masz zamiar ich powiadomić?-spytał patrząc na twarz dziewczyny

Zaśmiała się kładąc mu głowę na kolanach. - No wiesz,em taki ładny.Na pewno będziesz miał jakiś pomysł. - Pocałowała go delikatnie. - A co do tego jak ich powiadomię to myślę,że najodpowiedniejsza będzie rozmowa.
- I dlaczego mi nie odpowiedziałeś na pytanie. - Spojrzała na niego pytająco.

-Zamierzasz do nich zadzwonić? Jak tak to może zrób... znaczy zróbmy to teraz co?-zaproponował bawiąc się jej włosami.
-A co do pytania...nigdy nie myślałem, że spraw mojego ślubu potoczy się tak szybko.

- Tak. - Wzięła komórkę do ręki i wybrała numer mamy po czym zaczęła dzwonić.Wzięła na głośnik po chwili jej mama odebrała. - Mamuś? Cześć,słuchaj mam sprawę.Właściwie to mamy... - Wzięła głęboki wdech a jej mama powiedziała. - Cześć córeczko o co chodzi?

Nie chciał się narzazie wtrącać do rozmowy więc tylko pogłaskał dziewczynę po policzku i zachęcił ją do dalszego mówienia. Wiedział , ze na pewno bardzo się denerwuje, zresztą jak on sam.

Spojrzała na niego i powiedziała po chwili. - Jestem w ciąży...byłam u lekarza i okazało się że to prawda. - Przymknęła lekko oczy,a jej mama zaczęła krzyczeć i to po Włosku. - Modo, la signorina, ho capito che non dobbiamo lasciare che si vive da soli. Ma la tua figlia papà, di corso, tutto è possibile. Chi è questo ragazzo? - A ona jej przerwała. - Ma la mamma ... il suo nome è Max, abbiamo avuto un tiro di foto insieme

Niestety nie zał włoskiego więc nie miał pojęcia o co chodzi w tych krzykach. Chociaż szczerze w to wątpił miał nadzieje, że jej mam cieszy się z t wiadomości.
Patrzył na nią czekając na jej reakcje oraz na przetłumaczenie słów matki.

Ona spojrzała na niego i zaczęła tłumaczyć. - Moja panno wiedziałam że nie powinniśmy pozwolić ci mieszkać samej,ale nie twój tatuś zgodził się bo córeczka go przekonała.A ja powiedziałam Ale mamo...ma na imię Max. - Po czym wróciła do rozmowy. - Proszę mów po Angielsku nie jestem tu sama.

Nie miał pojęcia co powinien teraz zrobić czy powiedzieć. Jednak nie były to krzyki radości. Spojrzał niepewnie na telefon, który trzymała w ręce jego dziewczyna, bo chyba mógł ją tak nazwać

Spojrzała na telefon i powiedziała. - Mamo,słuchaj ja jestem już dorosła. - A ona na to. - Z kim jesteś? Czy to ten Max. - A ona spojrzała na niego i powiedziała. - Tak to on przysłuchuje się rozmowie. - A jej matka. - Słuchaj młodzieńcze,co zamierzasz teraz z tym zrobić?

Nachylił się nieco do głośnika
-dzień dobry-przywitał się grzecznie-wiem, że panią zapewne zszokowała ta wiadomość, ale obiecuje, że zajmę się Vanessa i nie zostawię jej samej z tym wszystkim-przerwał na chwilę-jeżeli będzie taka potrzeba o.świadczę się jej-dokończył na jednym oddechu.W myślach błagał, by jej matka nie zapytała ile się znają.

Zerkała na niego zdenerwowana a jej matka odpowiedziała. - Ah,tak to dobrze że to zrobisz bo i tak byśmy na to nalegali. - A Van spojrzała na niego z miną a nie mówiłam,unosząc jedną brew do góry.A jej matka kontynuowała. - A przepraszam,od kiedy się znacie?

Uśmiechnął się szeroko najgorszą cześć miał już za sobą i nagle zamarł. Co on miał powiedzieć tej kobiecie, że poznał jej córkę wczoraj i od razu zaciągnął ją do łóżka, chociaż w sumie ona to zrobiła?
-Nie wiem jak to pani wytłumaczyć ale wiem jak pani na to zareaguje... znamy sie od wczorajszego popołudnia...

Van przymknęła oczy,znała reakcje.Jej matka zaczęła krzyczeć - Vanessa Anne Hudgens! Nie tka cię wychowaliśmy wiesz o tym! Jak mogłaś zrobić to naszej rodzinie? Wiesz jak będą patrzeć na nas ludzie.A ty młodzieńcze nie powinieneś jej wykorzystywać. - Ona w końcu jej przerwała. - Mamo! Przestań.To moja wina.

Pokiwał tylko głową na znak, żeby Van nie brała winy na siebie. Nie chciał, żeby się teraz denerwowała.
-Wiem proszę pani i przepraszam, ale naprawdę nie ma powodu do takich nerów, weźmiemy .slub i wszystko będzie tak jak powinno. I przepraszam , że się wtrącam, ale może Pani tak nie krzyczeć na córkę, bo ona raczej nie powinna się denerwować-starał si być jak najbardziej kulturalny